"Droom in uitvoering" Blog 11

Telkens als ik de bovenstaande foto zie denk ik....."wauw, daar wonen wij toch mooi maar"!

Middenin de natuur. In het kleine hameautje Montjouan, bestaande uit een 15-tal huizen waarvan er maar 5 permanent bewoond zijn.

De vorige 2 blogs ging voornamelijk over hoe wij proberen rond te komen. We in het seizoen heel druk zijn maar in het najaar alles stil valt. Hoe voor sommige dromers een emigtatie tegen kan vallen door onrealistische dromen en wensen. Verbouwingen veel duurder uit kunnen vallen dan begroot. Het gevonden droomhuis tóch wel wat gebreken blijkt te hebben.

Wij gaan nu alweer onze vierde winter in. De tijd vliegt.

We leren het land en de streek steeds beter kennen.

Dat gaat met vallen en opstaan. Vooral de taal is soms een barrière. Iedereen  denkt dat je de taal als vanzelf oppakt als je er eenmaal woont. Zo werkt het helaas niet....Er is toewijding en veel studeren voor nodig. Zéker als je niet meer zo jong bent gaat het leren niet meer zo makkelijk. Er is veel geduld voor nodig. Ik heb het zelf dus ook zwaar onderschat. Mijn kennis van de Franse taal was zo goed als nihil. En naïef als ik was dacht ik dat ik binnen een jaar de taal zou spreken. Maar dat valt dus vies tegen....

Als de drukte van het hoogseizoen weer achter de rug is is er ook weer tijd voor leren. Zo gaan we in het laagseizoen 1x per week naar Franse les plus probeer ik elke dag even te oefenen op Duolingo. Om vervolgens het geleerde in het seizoen in de praktijk te brengen. Gelukkig bestaat zo'n 70% van onze gasten uit Fransen dus daar kunnen we op los! Mark voert al hele gesprekken in het Frans, ik ben al blij dat ik het hoognodige weet over te brengen...

Frustrerend is het dan wel dat op het moment dat ik alleen nog maar "bonjour et bienvenue" heb gezegd, de Franse gast al aangeeft óók engels te spreken....

Tja, waarschijnlijk horen ze over 10 jaar nog dat we buitenlanders zijn haha! En dat is niet erg. Zodra je je best doet vinden de Fransen het al helemaal prima en zijn ze heel behulpzaam. Ik moest daar zelf wel een drempel voor over. Té perfectionistisch zijn helpt dan niet. Nu durf ik ondertussen fouten te maken. Ik denk wel dat het makkelijker is de taal op te pikken als je in een wat drukker gebied woont. Daar hoor je de hele dag door de taal om je heen. Hier zie ik soms dagen achter elkaar alleen onze buren. En dan bedoel ik niet die lieve mensen tegenover ons, maar de koeien in de wei! En die zeggen over het algemeen niet zoveel terug!

Als je verder denkt dat je binnen no time Franse vrienden zult hebben, think again. Hier op de campagne zijn de mensen vriendelijk, behulpzaam maar gereserveerd. Ze hechten veel belang aan hun privacy.  In ons gehuchtje hebben we met iedereen goed contact. Maar de enigen waar we daadwerkelijk binnen geweest zijn ( en andersom) zijn de Parijzenaren die hier een tweede huis hebben. Zelfs met onze directe buren, die we bijna dagelijks spreken en hier geboren en getogen, lukt het maar niet om ze uit te nodigen voor een apéro. Terwijl we via via te horen krijgen dat ze erg op ons gesteld zijn geraakt.

Heeft dat iets met ons persoonlijk te maken? Nee hoor. Het is hier gewoon niet  gebruikelijk om "zomaar" even een kopje koffie te doen.  Vandaar dat de buurman in het begin waarschijnlijk ook altijd heel vreemd keek en hoofdschuddend weg liep als ik vroeg of ze zin hadden in een bakje koffie midden op de dag....Die begrepen mij totaal niet. Waarom zouden ze bij ons koffie komen drinken? Dat hebben ze thuis toch ook wel? En wat een raar tijdstip om koffie te drinken....

Dus niet teveel je best doen. Geef het tijd. Heb geduld. Maak een praatje, ben behulpzaam en dan komt het wel.

De Fransen hebben al een sociaal leven, die zitten natuurlijk ook helemaal niet op jou te wachten. 

Ze kijken graag eerst de kat uit de boom en dat kan even duren.

Nu leven we in een streek waar veel Nederlanders wonen of een 2de huis hebben (lees, héél véél). In het begin was dat wel even schrikken. Daar zijn we toch niet voor naar Frankrijk verhuisd! Nu zien we ook de voordelen ervan in. Zo hebben we al een grote kennisenkring opgebouwd en zijn er hechte vriendschappen ontstaan. We zijn en blijven toch Nederlanders. We zijn wat directer en spreken wat makkelijker over privézaken. Wat ik wél een verademing vind in Frankrijk is de beleefdheid. In winkels, op straat. Men begroet elkaar altijd met een Monsieur/Madame. Men is wat tactvoller en indirect. Beleefdheid is een essentieel onderdeel van de Franse cultuur. Het is dus de kunst onze , in hun ogen, simplistische en directe aanpak, om te buigen naar "correct"gedrag om zo hun vertrouwen te winnen. En dat is niet altijd makkelijk omdat het soms voelt als overdreven of niet efficiënt.

De Fransen hebben vaak (onterecht) de reputatie onvriendelijk te zijn maar waarschijnlijker is dat men jouw in Nederland geleerde beleefdheidsvormen niet begrijpt.

Na 3 jaar voelen wij ons opgenomen in de kleine gemeenschap hier. Door altijd vriendelijk te zijn, op de juiste manier iedereen te begroeten, ons bescheiden op te stellen en hulp te bieden indien nodig. Het ís maar een kleine gemeenschap waardoor we elkaar nodig hebben en soms ook afhankelijk zijn van elkaar. Zo is onze buurman hier dé houtleverancier. En aangezien een houtkachel onze warmtebron is is het alleen daarom al van belang dat het contact goed is en komt hij graag ieder najaar een berg hout bij ons leveren.

Zo houden  wij in de gaten of het met de koeien die om ons huis lopen goed gaat. Zodra we merken dat er iets mis is appen we de boer. Zo was er laatst een koe die gevallen was op het steile stuk wei achter ons huis en kon niet meer opstaan. Mark is er meteen naar toe gegaan en samen met de boer is het met veel moeite en hulp van een touw gelukt om haar weer op de been te krijgen. Mark van top tot teen onder de poep maar das bijzaak haha! Als dank kregen we de volgende dag een volle mand met allerlei groenten uit z'n moestuin plus een zwijnenpoot. Totaal niet nodig maar voor hem een blijk van waardering.

Als je alle drie de blogs nu gelezen hebt over emigreren en je hebt nu helemaal geen twijfels meer, dan zou ik me afvragen of je het allemaal wel goed doet. Want twijfels horen erbij. Alles wordt anders en alles is nieuw. Twijfelen is soms een flink buikpijn hebben en dat is heel natuurlijk. Het wilt niet zeggen dat je het dan maar niet moet doen. Het laat je nadenken over wat belangrijk is. Je kunt nog even enthousiast zijn. Maar je gaat wellicht wat beter voorbereid op pad. Met nog steeds die roze bril op je neus. Je zet hem alleen soms even af om te zien of de zon dan ook nog schijnt.

Wij hebben nog geen seconde spijt gehad.

Mocht je nog vragen hebben over leven in Frankrijk of emigratie, stuur ons gerust een berichtje. We denken graag met je mee.